Aldığım En Iyi Tavsiye

Sadece bir aşama...

Hamile kaldığımdan beri İngiltere'ye döndüğüm ilk seyahatti bu. Beş aylık hamileyken bir düğünde, bir arkadaşımın arkadaşıyla bebekler hakkında sohbet ederken, hayatımın en iyi tavsiyesini aldım!

Hamile olduğumu duyurduğum andan bugüne kadar, hem istenen hem de istenmeyen bir sürü 'tavsiye' aldım. Bazıları faydalı çıktı ama çoğu beni şaşırttı, rahat olmadığım şeyleri denemeye zorladı ve neredeyse hepsi başarısız oldu.

Kim bilebilirdi ki, yarı sarhoş bir sohbet (ben tabii ki hariç) anneliğin ilk aylarında bu kadar önemli bir dönüm noktası olacaktı. Evet, çocuklu herkese bu çok belli gelebilir ama ilk kez annelik yapan biri için bilinmeyen korkulu sulara dalarken bu gerçekten bir aydınlanma oldu.

Sadece bir aşama...

O zaman pek anlamamıştım, bebeğim bir gün melek bir gün yaramaz olacak, tamam buna katlanabilirim, diş çıkarma olacak ama geçecek, bebek uyumamaya karar verecek bir dönem olabilir, tamam standart görünüyor.

Fark etmediğiniz şey, o kadar çok aşama olduğu! Her hafta farklı...

İlk haftalarda Bo sadece göğsümüzde uyuyordu, bana bunun onu şımartacağını ve bırakmam gerektiğini söylediler. Bu güzel zamanı keyifle geçirmek yerine, bebeğimin uyku düzenini bozduğum için endişelendim ve göğüs üstünde uyumasını kendime ve dinleyen herkese gerekçelendirdim - Bu sadece bir aşamaydı, çok kısa süren ve kucaklayıp sarılmam gereken bir aşama. O sıcak, uyuşuk sarılmaları özlüyorum ve bir süre daha olmayacağını biliyorum...

İlk üç hafta bebek gibi uyuduktan sonra Bo karanlıktan korkmaya ve geceleri uyumamaya karar verdi. Onu saatlerce yukarı aşağı gezdirerek eski haline döndürmenin yollarını aradık, bu hale gelmesine neden olan hatalarımızı düşündük, emzirme, uyku pozisyonu ve hatta oda değişikliği dahil her çözümü denedik... Bu sadece bir aşamaydı, üç gün içinde her şey normale döndü.

Geçen ay sekiz aylık uyuyan bebeğimiz yatmaya gitmekten nefret etmeye karar verdi, yatma vakti bir buçuk saat çığlık attı, sonra gece her saat başı kalkana kadar. Çıldırmıştık, ne yaptık ki? Yenidoğanken göğsümüzde uyutarak onu mahvettik mi, yer yatağı ona fazla özgürlük mü veriyor (evet, çok fazla alanı olduğu için uyumadığını söylediler!) Ona yanlış yiyecekler mi veriyoruz ki bütün gece karın ağrısı çekiyor, artık bizden mi nefret ediyor? Hayır, bu sadece lanet olası bir aşamaydı. Diğerlerinden biraz daha uzun süren zorlu bir aşama ama sabrettik, yatma vakitlerini olabildiğince mutlu etmesi için uyarladık ve üç hafta sonra tamamen normale döndü. Bu şimdiye kadarki en kötü aşamaydı ama diğerleri gibi geldi ve geçti.

Son dokuz ayda karşılaştığımız diğer aşamalar:

• Her beslenmeden sonra kusma, her seferinde! Bu dört ay sürdü
• Sadece gezdirilerek uyuma
• Sadece dokunulmadan uyuma
• Sadece aydınlıkta uyuma
• Sadece karanlıkta uyuma
• Koltuğun arkasındaki duvara takıntılı olma, uyumak için onu görmesi gerekmesi
• On hafta geceyi deliksiz uyuma, 3,5 ayda geceyi deliksiz uyumayı bırakma
• Karyolada uyumayı sevmek
• Karyolada uyumaktan nefret etmek
• Yer yatağında uyumayı sevmek, sonra nefret etmek, sonra tekrar sevmek
• Sütünü almamak (bu sinir bozucu, yorgun ve aç bir bebeğin yememesi) bir hafta sürdü sonra normale döndü
• Genel huysuzluk
• Sebzeleri yememek
• Sebzeleri sevmek
• Hafif topak topak yiyeceklerde boğulma
• Bütün tost parçalarını yeme
• Sarılmayı sevmek
• Sarılmaktan nefret etmek
• Emzik almamak
• Emziksiz uyumamak

Liste sonsuz ve eminim daha birçoğu olacak! Ebeveynler olarak esnek olmalıyız ama her ufak değişikliğe hemen paniklememeliyiz, bize verilen tüm tavsiyeleri uygulasak bebeklerimiz neyin ne olduğunu şaşırırdı.

Yani içgüdülerinizi takip edin, gerektiğinde değişiklik yapın ama nefes alıp bebeklerin değiştiğini ve özellikle zorlayıcı davrandıklarında on kezden dokuzunda bu sadece lanet olası bir aşama olduğunu kabul etmekten korkmayın, yakında yenisi gelecek :)